Έχουν περάσει μήνες από την ημέρα που τράβηξα αυτήν την φωτογραφία. Καθόμουν απέναντι από την είσοδο του μετρό στα σκαλιά μιας κάποιας τράπεζας. Στην Ομόνοια. Λένε ότι ο φακός αιχμαλωτίζει τη στιγμή. Στη συγκεκριμένη πλατεία αυτή η στιγμή επαναλαμβάνεται βασανιστικά κάθε μέρα. Ο ίδιος άνθρωπος πουλάει εισιτήρια, δίπλα του ο ίδιος κουλουρτζής και ακόμα πιο δίπλα με το κασελάκι του ο ίδιος λούστρος (3 ευρώ το ζευγάρι). Έτσι ρομποτικά κάθε μέρα σκέφτηκα ότι κι εγώ επαναλαμβάνω τις ίδιες κινήσεις. Κατεβαίνω από τον ίδιο δρόμο για να πάω στη δουλειά, σταματώ στο ίδιο περίπτερο για να κοιτάξω τις εφημερίδες, κάνω τα ίδια ζιγκ ζαγκ. Πήρα φλασιά και είπα να αλλάξω. Ποτέ ξανά από τον ίδιο δρόμο.
Καλοτάξιδο λοιπόν (από όποιο δρόμο και αν διαλέξεις)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε γεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερσί. Πρέπει να δείχνουμε σεβασμό στους πάλιουρες, εμείς οι καινούργιοι. Πάντως η μπλογκόσφαιρα είναι αντιπαραγωγική στη δουλειά. Θα πρέπει το ΔΝΤ να την απαγορεύσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε βρε το κορίτσι μας...:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπαναλαμβάνω την ευχή του indictos
Selm ευχαριστώ για την ευχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήNice! Αρέσει ο τρόπος που κοιτάς και γράφεις για τον κόσμο γύρω μας. Καλή αρχή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔισδιάστατες οι στιγμές που "αιχμαλωτίζει" ο φακός, τρισδιάστατες οι εικόνες που θυμόμαστε, σε μια πραγματικότητα όμως τουλάχιστον τετραδιάστατη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχισε να περνάς από τον ίδιο δρόμο χωρίς τύψεις. Ο χρόνος συνεχώς θα παραμορφώνει την εικόνα.
@aka Σε ευχαριστώ για την υποστήριξη και τα καλά λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ (παπάκι, έ;) magda Όντως περνάω συχνά από αυτήν την πλατεία. Έχει την εικόνα της απόλυτης εξαθλίωσης, αλλά είναι η αγαπημένη μου στην πόλη.