Υποτονική μεν, Γιορτή δε

Η 33η Γιορτή του Βιβλίου επέστρεψε εκεί από όπου ξεκίνησε: στο Ζάππειο. Τουλάχιστον 110 περίπτερα και πολύ περισσότεροι εκδότες. Ωστόσο, οι απουσίες είναι εμφανείς. Πήγα στα εγκαίνια σχετικά νωρίς και δεν είχε πολύ κόσμο. "Μόνο αυτό είναι;", λέει ένας κύριος σε μια κοπέλα ενός εκδοτικού οίκου. "Κρίση", απαντάει. Η βόλτα, όμως, είναι ωραία, οι τιμές λογικές και με ευκολίες πληρωμής. Αγόρασα το "Περί Βλακείας" του Ρόμπερτ Μούζιλ. Εκείνη τη στιγμή περνούσε από δίπλα μου γνωστός βουλευτής του ΛΑ.ΟΣ, ο οποίος σχετίζεται με ένα δικό του τρόπο με το χώρο του βιβλίου. Κάποιες κυρίες μόλις τον είδαν ενθουσιάστηκαν και άρχισαν να τον φωνάζουν με το όνομα - ψευδώνυμό του. Αυτός έσπευσε να τις χαιρετίσει. Μετά πέρασε ένα πεντάλεπτο στο περίπτερο των εκδόσεων ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ ψάχνοντας την κατάλληλη περιπέτεια του Γαλάτη Αστερίξ. Μάλλον αυτή στο Βυζάντιο. Ο πιστός του φύλακας κρατούσε περήφανα μία από τις εκδόσεις της Αδούλωτης Μάνης. Έφυγα και συνέχισα τη βόλτα μου. Τελικά αν και υποτονική αυτή η Γιορτή είναι όλο εκπλήξεις.

Βόλτα στην Καρύτση

Σήμερα δεν έχω διάθεση. Από το πρωί η μέρα δεν ξεκίνησε καλά. Κοντοστέκομαι μπροστά στον Άι Γιώργη στην πλατεία Καρύτση και βλέπω το μήνυμα: «Τράβα σπίτι». Έλα, όμως, που δε με χωράει ούτε αυτό. Συνεχίζω τη βόλτα. Επόμενος σταθμός και ποστ: η Γιορτή του Βιβλίου!

Μ’ ανάβεις;

Οι νέες τάσεις του ντιζάιν στην Μενάνδρου. Ίσως ένα από τα πρώτα σημάδια ότι η εξαγγελία του υπουργείου Περιβάλλοντος περί ανάπλασης του ιστορικού κέντρου δε θα μείνει στα λόγια. Από το ινδικό έθνικ ντιζάιν πολυκατάστημα ξεχώρισα αυτό το πορτατίφ. Τέλειο για νέους γονείς που ετοιμάζουν το παιδικό δωμάτιο του διαδόχου τους. Ένα πορτατίφ για το γραφείο κάθε ανδρολόγου που σέβεται τον εαυτό του και τους πελάτες του. Ένα πορτατίφ για όσους έχουν ζήσει Βρυξέλλες και τους λείπει ο Μάνεκεν Πις (το αγαλματίδιο, ύψους 30 εκατοστών, που παριστάνει ένα αγοράκι που κατουράει σε μία λιμνούλα.).

Άκου να δεις

Μη τη χάσετε. Για μία μόνο βραδιά ΤΑ ΜΑΤΖΑΦΛΑΡΙΑ παίζουν υπό την μουσική διεύθυνση του αξέχαστου μαέστρου της αλλαγής, Ανδρέα Γ. Παπανδρέου. Είδες τι κάνει το κολάζ;

Η βεβήλωση αρέσει!

«Εποίησε και εχάρισε στο Δήμο Αθηναίων/ Κώστας Σεφερλής Λακεδαιμόνιος /1951», διαβάζω με δυσκολία στην πίσω όψη του αγάλματος. Φταίει η φθορά του χρόνου πάνω στο μάρμαρο. Μια γυναίκα με δεμένα χέρια που την λένε «Ήπειρο».

Ξαπλώνει στην μέση της οδού Τοσίτσα με την πλάτη γυρισμένη στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Λες και δε θέλει να έχει καμία σχέση με τους Ηπειρώτες ευεργέτες του ιδρύματος: τον Μιχαήλ Αναστασίου Τοσίτσα που έδωσε 100.000 τάλιρα για τον εξοπλισμό του και τη σύζυγό του, Ελένη, που αγόρασε και δώρισε τα οικόπεδα του Αρχαιολογικού Μουσείου και του ΕΜΠ.

Το βλέμμα της έχει κάτι από την κούραση αυτής της πόλης. Σα να την έχει κουράσει η εξαθλίωση. Δε θέλει με τίποτα να δει τι γίνεται πίσω από την πλάτη της. Δε θέλει να βλέπει αυτούς που της κάνουν καθημερινά παρέα: τους εξαρτημένους από την ηρωίνη, τους άστεγους στα ταλαιπωρημένα παγκάκια.

Κάπου στο ίντερνετ την είδα καθαρή πριν από τις εικαστικές παρεμβάσεις. Μου φάνηκε ψυχρή και τελείως διαφορετική. Έτσι, όπως είναι σήμερα, δηλαδή όπως κάποιοι λένε 'βεβηλωμένη', μου αρέσει περισσότερο. Είναι πραγματική, μία από εμάς που ζούμε στην πόλη. Και μάλλον έτσι αρέσει και στο δήμο Αθηναίων, γιατί δεν έχει μπει στον κόπο να την αλλάξει… Η βεβήλωση αρέσει!!

Κουίζ

Εθεάθη στην πολυπολιτισμική Αθήνα, κάπου στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα. Το google σήκωσε τα χέρια ψηλά και δεν μπόρεσε να μου βρει μια πειστική μετάφραση για το τι λέει η μπλούζα. Έχετε καμιά ιδέα; 

Μια πρώτη φλασιά

Έχουν περάσει μήνες από την ημέρα που τράβηξα αυτήν την φωτογραφία. Καθόμουν απέναντι από την είσοδο του μετρό στα σκαλιά μιας κάποιας τράπεζας. Στην Ομόνοια. Λένε ότι ο φακός αιχμαλωτίζει τη στιγμή. Στη συγκεκριμένη πλατεία αυτή η στιγμή επαναλαμβάνεται βασανιστικά κάθε μέρα. Ο ίδιος άνθρωπος πουλάει εισιτήρια, δίπλα του ο ίδιος κουλουρτζής και ακόμα πιο δίπλα με το κασελάκι του ο ίδιος λούστρος (3 ευρώ το ζευγάρι). Έτσι ρομποτικά κάθε μέρα σκέφτηκα ότι κι εγώ επαναλαμβάνω τις ίδιες κινήσεις. Κατεβαίνω από τον ίδιο δρόμο για να πάω στη δουλειά, σταματώ στο ίδιο περίπτερο για να κοιτάξω τις εφημερίδες, κάνω τα ίδια ζιγκ ζαγκ. Πήρα φλασιά και είπα να αλλάξω. Ποτέ ξανά από τον ίδιο δρόμο.