SUMMER ΑΤΕΝΑ

Καλοκαίρι στην Αθήνα είναι αυτές οι τόσο δροσερές χάντρες.

Unfair we don't Care

Και να μας καλούσαν, σιγά μην πηγαίναμε στο μουντιάλ τους.

Βέβαια, αυτές οι βουβουζέλες (βου-βαζέλες στους Αμπελόκηπους, όπως είπε ένας φίλος) είναι ό,τι πρέπει για τα εκτός έδρας μας. Διότι για τις εντός αναμετρήσεις η έδρα μας μιλάει από μόνη της και τρομάζει: ΚΑΜΙΝΙ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΤΡΥΠΑΣ.

The bright side of Life

Μπιρίτσα με πατατάκια, δροσιά, συντριβάνια χωρίς κουνούπια και στην μεγάλη οθόνη οι Monty Python. Το θερινό της γειτονιάς.

Κι όταν έχεις μια τέτοια επιλογή δίπλα από το σπίτι σου, γιατί να κάθεσαι μέσα και να αποβλακώνεσαι με την τηλεόραση; Βέβαια, τα 8 ευρώ εισιτήριο για μια τόσο παλιά κόπια με κακό ήχο είναι πολλά, αλλά χαλάλι.
     

Όσες φορές και να δω το Life of Brian δεν θα το βαρεθώ. Άσε που η ταβέρνα πίσω από το θερινό μου έσπασε την μύτη με το κοντοσούβλι κι όλα θύμιζαν Πάσχα. Ο κινηματογράφος ήταν γεμάτος. Το χιούμορ των Python πάντα επίκαιρο: ΣΥΡΙΖΑ όπως Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας. ΣΥΝ όπως το Ιουδαϊκό Λαϊκό Μέτωπο και ούτω καθεξής. Και φυσικά πριν πέσουν οι τίτλοι, ο ύμνος για αυτήν την περίοδο από τον Eric Idle:  

               Some things in life are bad 

               They can really make you mad
               Other things just make you swear and curse.
               When you're chewing on life's gristle
               Don't grumble, give a whistle
               And this'll help things turn out for the best..

Στη Θεσσαλονίκη αρέσει το φλας

Βόλτα στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, λίγο πριν επιβιβαστώ στην αμαξοστοιχία 503 για Αθήνα. Το ταξίδι ήταν μακρύ. Κράτησε πολλές ώρες. Κάναμε τουλάχιστον δέκα στάσεις. Κάθε στάση και αναμονή από πέντε έως δέκα λεπτά. Κάθε στάση και τσιγάρο. Άδειαζε όλο το τρένο. Στην πορεία, κάπου μετά το Λιανοκλάδι, όλοι οι επιβάτες έγιναν μια παρέα. Ανά τετράδες συζητούσαν για την οικονομική κρίση, για την καθαρότητα της ελληνικής ράτσας και το μέλλον του τόπου. 

Με λένε Αρτέμη

Βιτρίνα βγαλμένη από τη ζωή στην οδό Ιουλιανού. Σταματώ, βγάζω φωτογραφία. Ένας παππούς με την εγγονή μου λέει: «Ο καταστηματάρχης είναι ένας ηλικιωμένος κύριος. Πετάχτηκε παραδίπλα. Θα γυρίσει. Μη φεύγετε. Είναι καλός.

            Έχει τα καλύτερα στρώματα της Αθήνας». Νομίζω ότι δεν υπάρχουν αντιρρήσεις επ' αυτού.